Myślałam, że wiem, jak wgląda ADHD, a moje życie w niczym nie przypominało def inicji, którą miałam w głowie. Był to obraz dziecka, które nie mogło usiedzieć spokojnie w klasie.
Problemy z organizacją, motywacją i wydajnością? Wszystkiego doświadczyłam, ale myślałam, że to tylko wady charakteru, które umiejętnie ukrywałam.
W rzeczywistości udało mi się przekonać wiele osób, że posiadam te wszystkie ce-chy. Dlatego jednym z największych lęków było ujawnienie moich prawdziwych wad. Potem nadszedł dzień, kiedy musiałam wypełnić papiery do oceny neuropsychologicznej mojej córki. Gdy odpowiadałam na różne pytania dotyczące jej problemów ze skupieniem, hiperaktywnością, impulsywnością, motywacją i nie tylko, zauwa-żyłam, że to samo mogę powiedzieć o so-bie. Zaciekawiło mnie to i po raz pierwszy zaczęłam się zastanawiać, że ja też mogę mieć ADHD.
LAMPKA OSTRZEGAWCZA
Mogłabym to nazwać momentem „czer-wonego światełka”, ale to wydaje się zbyt proste. Czułam się bardziej, jakbym mieszkała w tajemniczej starej rezydencji, w któ-rej światła były celowo przyciemnione. Za każdym razem, gdy czytałam coś nowe-go o ADHD, było to, jakby ktoś wbiegł do kolejnego pokoju, o którego istnieniu nie wiedziałam, i zapalił wszystkie światła. Gdy każ-dy z tych pokoi został już oświetlony, po raz pierw-szy poczułam, że moje życie zaczyna nabierać sensu. Jasne światła sprawiły, że kurz i pajęczyny stały się trudniejsze do zignorowania, ale jednocześnie od-kryły rzadkie piękno w architekturze, które wcześniej mi umykało. Wiedza o tym, że mam ADHD, była potwierdzeniem, którego potrzebowałam, aby zaakceptować i zrozumieć ten niedoskonały, ale wyjątkowy dom.
ETAP DRUGI
Chcesz dowiedzieć się więcej?
Kup to e-wydanie
lub zamów prenumeratę
Koszt e-wydania:
12.00złlub
Zaloguj się